woensdag 4 augustus 2010

Iets tussen poëzie en frustratie

Wanneer zullen we eens allemaal opgroeien? Toegegeven, het is niet makkelijk. Zo bevind je jezelf toch al mooi in je dertigerjaren. Je betaalt rekening na rekening. Doet je bureauwerk van 9 tot 5 (en dan nog meestal een uurtje en driekwart langer) naar behoren. Dat is althans te hopen. De 7 jaren bij hetzelfde bedrijf suggereren alvast dat het goed zit...

En dan kom je weer thuis en denk je enkel aan haar. Je weet niet waarom maar je weet dat in een nuchter opzicht al je gedachtengoed het puberteitsgehalte heeft van een 16-jarig bang jongetje dat zijn vrienden opeens zag veranderen in meisjesmagneten en zelf enkel acne aantrok.

Dan wandelt zij binnen... en je vraagt je af of je leven bepaald wordt door wat juist is... Of zo iets.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten