Zorg voor motivatie

Je zorgen maken om vanalles en nog wat. Het lijkt wel alsof ik het nodig heb om actief te blijven, ookal lijkt het meestal net verlammend te werken. Een zorg verdwijnt, een andere komt in de plaats. Een mens heeft altijd wat te verliezen. Dat is de keerzijde van onze Westerse medaille.

De survival kit om mee te nemen op de tocht naar je dromen is vrij simpel. Het bestaat uit een dosis geluk en ik merk het steeds meer, de welwillendheid van anderen om je fouten te excuseren en je talent te helpen verschijnen. Met deze twee factoren kan een zorg al snel worden omgebogen in motivatie.

Ik wil het zo graag. Ik zal er alles aan doen om waar te maken wat zo lang en zo duidelijk een onmogelijkheid leek. Het is nu meer dan mogelijk. 

China

Ik las net een artikel over een kat die in marinade en stukjes paprika klaarlag in de koffer van een Amerikaanse man om later op de dag gebraden te worden. 


Het begint toch echt ver te gaan tegenwoordig. Iedereen probeert zo goed mogelijk in de pas te blijven lopen. Dag in dag uit. Misschien is het gewoon onvermijdelijk dat we op de fout in de fout gaan... en dan meteen ook zwaar in de fout gaan. Op de meest bizar mogelijke manier.


Het leven kan zo simpel zijn. We lijken onbewust echter nood te hebben aan het compliceren ervan. Soms zitten de dingen zo verdomd tegen. Je vraagt je dan af welke fout jij zal begaan om je persoonlijke "fuck you" aan het adres van de wereld zal afleveren.


Gebraden kat zit er niet in voor mij. Mijn hond Poef is zo een vuilerik dat ik hem ook niet meteen op de keukentafel zie terecht komen. Misschien vertrek ik gewoon eens naar China. Zo kan ik in alle discretie mijn  middenvinger bovenhalen zonder al te veel uit de pas te lopen.

Iets tussen poëzie en frustratie

Wanneer zullen we eens allemaal opgroeien? Toegegeven, het is niet makkelijk. Zo bevind je jezelf toch al mooi in je dertigerjaren. Je betaalt rekening na rekening. Doet je bureauwerk van 9 tot 5 (en dan nog meestal een uurtje en driekwart langer) naar behoren. Dat is althans te hopen. De 7 jaren bij hetzelfde bedrijf suggereren alvast dat het goed zit...

En dan kom je weer thuis en denk je enkel aan haar. Je weet niet waarom maar je weet dat in een nuchter opzicht al je gedachtengoed het puberteitsgehalte heeft van een 16-jarig bang jongetje dat zijn vrienden opeens zag veranderen in meisjesmagneten en zelf enkel acne aantrok.

Dan wandelt zij binnen... en je vraagt je af of je leven bepaald wordt door wat juist is... Of zo iets.